Όταν ήμουνα παιδί δεν ήξερα τις λέξεις
ούτε τα πράγματα που έδειχναν από πίσω τους.

Δεν ήξερα τον ήλιο, αλλά κάθε καλοκαίρι ένιωθα
τη σκιά μου να γεμίζει και ύστερα ψήλωνα.
Δεν ήξερα το καλοκαίρι, αλλά έμπαινα κάτω από το νερό και κράταγα την αναπνοή μου.
Δεν ήξερα το νερό, αλλά έσκαβα στην άμμο μέχρι να το βρω και ύστερα έμπαινα στην άμμο κι έθαβα τα πόδια και τα χέρια μου,
μέχρι να μην έχω πόδια και χέρια
(μα τι υπέροχη αἰσθηση ανυπαρξίας).

Πλέον ξέρω σχεδόν όλες τις λέξεις
και πόσο μου λείπουν εκείνα που δεν γνώριζα.

Το παιδί εκείνο που ένιωθε κάθε καλοκαίρι την απώλεια των λέξεων.